‘सर्वहारा’ कम्युनिष्ट महंगा गाडीमा सररर…

काठमाडौं : कम्युनिष्ट नेताकाे अर्थ, आमरुपमा बुझाइएकाे थियाे- सर्वहारा वर्गकाे प्रतिनिधित्व । अर्थात् सामान्य दैनिकी चलाउने नागरिककाे प्रतिनिधि नै कम्युनिष्ट नेता हुन् ।

तर, हाम्रा कम्युनिष्ट पार्टीका नेताहरु चप्पल लगाएर सिंहदरवारकाे शासनमा प्रवेश गर्दै हिजाे-आज कराेडाैं पर्ने गाडीका मालिक भएका छन् । उनीहरुले सर्वहारा विर्सिएका छन् । आज हामी दुई ठूला कम्युनिष्ट पार्टीका केन्द्रीय समिति बैठकलाई नियाल्न पुग्याैं र देख्याैं ल्यान्ड क्रुजरदेखि महँगा गाडीका धनी रहेका नेताहरु !

नेपालमा राजनीति गर्नेहरूको यात्रा भन्नुपर्दा, कम्युनिष्ट चप्पलदेखि आलिशान गाडीसम्मको कथाले आजको यथार्थलाई राम्रोसँग झल्काउँछ। कुनै समय भुइँमान्छेको प्रतिनिधित्व गर्ने दाबी गर्ने पार्टीका नेताहरू, अहिले आफैं भुइँमा कम र आकाशमा बढी छन्।
हालै मात्र, एमाले र माओवादीको केन्द्रीय समितिको बैठकमा देखिएको गाडीको लस्कर त यस्तो थियो, मानौं कुनै ठूलै व्यापारिक सम्मेलन होस्।

कोही महिन्द्रा स्कोर्पियो त कोही टोयोटा ल्यान्ड क्रूजर चढेर आइरहेका थिए। कतिपय नेताहरू त जर्मनी र जापानका ब्रान्डेड गाडी चढेर जनताको दुःखको कुरा गर्न आएका थिए।

जब कम्युनिष्ट आन्दोलन नेपालमा उदायो, त्यो जनताको आवाज थियो। उनीहरूले दलाल पुँजीवादको विरोध गर्दै आफूलाई मजदुर र किसानको हितको लागि लड्ने बताए। तर अहिले ती नेता र उनीहरूको वरिपरिको चमकदमकले कताकता जनताको दुःखसँगको साइनो छुटेको भान हुन्छ।

कतिपय नेताहरू भन्छन्, “हामी धनी र गरिबबीचको भिन्नता हटाउन चाहन्छौं।” तर जीवनशैली हेर्दा त धनी र गरिबबीचको भिन्नता बढाउन नै उनीहरू लागेका हुन् कि भन्ने लाग्छ। गाडी, महल, बालबालिकाका लागि विदेशमा पढाई, ठूला पार्टी, महँगो पहिरन-यस्तै देखिन्छ त उनीहरूको दैनिकी।

धेरैलाई लाग्न सक्छ, के नेताहरू धनी हुनु पाप हो त? अवश्य होइन। तर प्रश्न यो हो कि तपाईंले त्यो सम्पत्ति कहाँबाट ल्याउनुभयो? तपाईंका कुनै व्यापार छन् वा आम्दानीकाे स्राेत भन्नसक्नुहुन्छ ? त्यसैले प्रश्न उठेकाे छ । तपाईं जनताको नाममा राजनीति गर्दै आएको हो, जनताको करको पैसाले तपाईंको सुविधा चलिरहेको छ।

कम्युनिष्ट सिद्धान्तका संस्थापकहरूले सायद कहिल्यै सोचेनन् होला कि उनीहरूको विचारधारालाई कुनै दिन यस्तो विलासी जीवनशैलीले छोप्ला।

नेताहरूले आफ्नो यात्रालाई “चप्पलदेखि गाडी” मा मात्र सीमित नराखी, जनताको अवस्था सुधार्न पनि सक्रिय भूमिका खेल्नुपर्छ। नत्र भने, जनताको विश्वासलाई गुमाउन समय लाग्दैन। यो यथार्थ हो, आजको युगमा नेताको अस्तित्व जनताबाटै टिकी रहन्छ।
के साँचो समाजवाद यस्तै हो? कि हामी साँचो कम्युनिष्टहरूको मात्र याद गरेर बस्ने हो?